Soms krijg ik als BAG-beheerder in Meerdijk van die vragen die je dag nét even anders maken. Vandaag was het er weer zo één. Terwijl ik mijn tweede kop koffie inschonk, plopte er een mail binnen over een stacaravan op een vakantiepark. En geloof me, het leek op het eerste gezicht een simpele vraag, maar het liep al snel uit op een zoektocht in de krochten van wet- en regelgeving.
Het verhaal dat ik binnenkreeg
In 2016 had de gemeente een standplaats met nummeraanduiding toegekend, omdat er destijds een gedoogbeschikking was.
In 2020 bleek bij een controle dat de persoon waarvoor die gedoogbeschikking gold, allang verhuisd was. In 2020 heeft de gemeente er daarom voor gekozen de standplaats en nummeraanduiding in te trekken. Alleen… hiervan is de eigenaar nooit op de hoogte gesteld.
En nu, vijf jaar later, staan de eigenaren bij ons op de stoep:
“Wij zijn nooit op de hoogte gebracht van die intrekking. Wij willen ons adres terug!”
Tja. Wat doe je dan?
Ik hoor onze juristen zeggen: alleen besluiten openbare ruimte en woonplaatsbesluiten moeten gepubliceerd worden. Maar ergens in mijn achterhoofd ging een belletje rinkelen. Was er niet een wijziging geweest waardoor er nog meer besluiten gepubliceerd moeten worden?
Dus hup, ik dook de stukken in. De praktijkhandleiding erbij, de Wet elektronische publicaties (WEP, 2021) erbij. En inderdaad: daar lees je dat het publiceren van besluiten vooral om openbare ruimte besluiten gaat. Maar hoe zat dat dan met standplaatsbesluiten?
Het juridische uitpluizen
Langzaam viel het kwartje. Een standplaatsbesluit is geen algemeen verbindend voorschrift (zoals een verordening die voor iedereen geldt). Het is een beschikking: een besluit dat op één situatie en één belanghebbende gericht is.
En beschikkingen… die moet je bekendmaken.
Maar bekendmaken is niet hetzelfde als publiceren op www.overheid.nl. Vaak gaat dat gewoon persoonlijk: aan de betrokkenen sturen, zodat ze weten waar ze aan toe zijn.
Bij dit dossier betekent dat dus: het intrekkingsbesluit van 2020 had aan de toenmalige belanghebbenden minimaal persoonlijk bekendgemaakt moeten worden en dat is niet gebeurd.
Mijn blik op de praktijk
Uit nieuwsgierigheid keek ik in de officiële bekendmakingen. Weet je wat ik vond? Een handvol standplaatsbesluiten. En toen dacht ik: standplaatsbesluiten worden in de praktijk niet zo vaak zaak gericht gepubliceerd, of ze persoonsgericht bekend gemaakt worden weet ik niet.
Wat ik meeneem uit dit geval?
Voor mezelf – en eigenlijk voor heel Meerdijk – zijn dit de lessen:
-Bekendmaken moet bij standplaatsen altijd, ook bij intrekkingen.
-De manier van bekendmaken hangt af van het besluit: persoonsgericht of zaakgericht maar in dit geval kiezen gemeenten in ieder geval zelden voor zaakgerichte bekendmaking op bekendmakingen.nl.
En de stacaravan?
Die staat er nog steeds. En de eigenaren willen hun adres terug. Of willen ze hun gelijk krijgen? Dat is uiteindelijk een zaak voor de juristen en misschien zelfs de rechter. Het opstellen van een nieuw standplaatsbesluit is mogelijk een oplossing en voorkomt veel juridisch getouwtrek. Een standplaats betekent nog niet dat er ingeschreven mag worden, dat moet ik dan even met mijn collega’s afstemmen.
Voor mij blijft vooral hangen dat één zo’n BAG-besluit, jaren geleden genomen, nu ineens weer boven water komt. Alsof de BAG soms een archief vol kleine mysteries is. En eerlijk gezegd: dat maakt mijn werk stiekem ook wel weer leuk.
