Renee keek nog eens goed naar de cijfers. Al weken geen sloopmeldingen binnen? Dat kon toch niet kloppen. In Meerdijk werd volop gebouwd – en waar gebouwd wordt, wordt gesloopt. Maar de meldingen bleven uit.

Een collega maakte nog een grap: “Misschien wordt er gebouwd over de oude woningen heen.”

Leuk bedacht, maar iets klopte er echt niet.

Renee dook in de dossiers. En daar zat het probleem: sinds de invoering van de Omgevingswet had de gemeente de afhandeling van sloopmeldingen overgedragen aan de omgevingsdiensten. Wat niemand had gemerkt: de uitkomsten van die meldingen bereikten de BAG-beheerder niet meer.

En dát was een serieus risico.

Sloopmeldingen moeten namelijk binnen vier dagen na besluitvorming verwerkt worden in de Basisregistratie Adressen en Gebouwen (BAG). Als die informatie te laat – of helemaal niet – binnenkomt, raken de gegevens achter. Dat betekent: onvolledige registratie, beleidsfouten, en onvrede bij inwoners die op juiste informatie rekenen.

Renee trok aan de bel bij Vergunningverlening en Toezicht. Tijdens het overleg bleek de oorzaak verrassend simpel: de informatie wás er wel, maar bereikte de BAG-afdeling niet automatisch. Geen koppeling, geen vaste overdracht. Gewoon: niemand die eraan dacht.

Dat moest anders.

Samen stelden ze een nieuwe werkwijze op: voortaan krijgt de BAG-beheerder binnen vier dagen na elke sloopbeslissing een signaal vanuit de omgevingsdienst. Kort lijntje, heldere afspraak. Geen meldingen meer die verdwijnen, maar een registratie die weer klopt met de werkelijkheid.

De les van Meerdijk

Wetgeving verandert. Processen schuiven. Maar als de informatie niet goed stroomt tussen afdelingen, ontstaan gaten – hoe klein ook – die grote gevolgen kunnen hebben.

Dit verhaal laat zien hoe belangrijk het is om signalen serieus te nemen. En hoe snel je samen een oplossing vindt, als je bereid bent om even goed te kijken waar het écht misgaat.